DIETETYKA I PSYCHODIETETYKA

Dietetyka – swym zakresem obejmuję zagadnienia prawidłowego żywienia człowieka od samych narodzin do starości. Pomaga również osobą potrzebującym, chorym dobranie odpowiedniego pełnowartościowego żywienia. To właśnie dietetyk podpowiada jak jest aby do końca dni cieszyć się zdrowiem. Pierwsze spotkanie z dietetykiem trwa około godziny. Na pierwszej wizycie badany jest skład ciała za pomocą analizatora składu ciała oraz pomiary antropometryczne.

Psychodietetyka – Jeżeli sami nie możemy sobie poradzić z osiągnięciem wyznaczonego celu z różnych powodów, wtedy potrzebna jest wizyta u psychodietetyka. Spokojnie to tylko groźnie brzmiąca nazwa. Psychodietetyk podczas rozmowy rozpozna problem, zidentyfikuje go i pokieruje przebiegiem kuracji w najbardziej korzystny sposób do danej osoby. Najczęstszymi problemami z którymi nie możemy poradzić sobie sami podczas diety jest brak motywacji, słaba samokontrola, stres. Psychodietetyk pomoże nam wytrwać w diecie w drodze do doskonałości.

Żywienie to nie tylko aspekt dostarczenia do organizmu niezbędnych do życia produktów lecz także jest to główny filar leczenia wspomagającego każdego schorzenia. Odpowiednia dieta to podstawa w leczeniu takich chorób jak np. nowotwór, cukrzyca, choroby serca, nerek, przewodu pokarmowego i wiele innych. Jeżeli chcesz się pozbyć nadmiaru kilogramów i cieszyć się pełnią życia lub nauczyć się zdrowego odżywiania w oparciu o zalecenia medyczne i dietetyczne. To jesteś we właściwym miejscu.

Istnieje wiele sposobów na polepszenie stanu zdrowia dzięki odpowiedniej diecie, używając tylko naturalnych preparatów. Dobrym przykładem mogą tu być sposoby używane już przez nasze prababki, takie jak: apiterapia czy fitoterapia.

Fitoterapia - Zioła były stosowane przez człowieka już od czasów starożytnego Rzymu, natomiast ich stosowanie jest ściśle powiązane z historią nie tylko medycyny, lecz także żywienia. Dla dawnych ludów rośliny były bowiem istotnym składnikiem diety, natomiast początki ich doboru polegały nie tak jak dzisiaj na wiedzy, lecz czystym instynkcie oraz obserwacji zwierząt. Stopniowo doprowadziło to do kształtowania wiedzy względem właściwości określonych ziół, natomiast rozwijająca się nauka umożliwiła nam jeszcze lepsze ich poznanie.

Cennymi przyprawami smakowymi są: majeranek, zioła prowansalskie, bazylia, cząber, kminek, pieprz, czosnek, mięta a przede wszystkim lubczyk polecany szczególnie do zup. Zioła oprócz swoich walorów smakowo–zapachowych, mają też działania lecznicze. Pomagają podnieść strawność i przyswajalność potraw poprzez zwiększenie wydzielania soków trawiennych oraz posiadają właściwości antyoksydacyjne, które zmniejszają ryzyko rozwoju niektórych chorób żywieniowo zależnych. Przykładem może być korzeń imbiru, rozmaryn, tymianek, oregano czy jałowiec. Trzeba jednak być ostrożnym w ich zastosowaniu, ponieważ można je przedawkować. Potrawy o działaniu pobudzającym pieprz , gałka muszkatołowa, goździki, gorczyca, szafran należy dodawać do potrawy przed samym podaniem, aby uwypuklić ich smak i zapach, podobnie stosować sól w celu zachowania jodu, którym wzbogaca się sól.

Dla osób mających problemy z układem oddechowym pomóc mogą:

1. Korzeń Osha

Osha to zioło pochodzące z obszaru Gór Skalistych i historycznie było wykorzystywane przez rdzennych Amerykanów do działania na drogi oddechowe. Korzenie tej rośliny zawierają kamforę i inne związki, co czynią ją jednym z najlepszych ziół podtrzymujących prawidłowe działanie płuc. Jedną z głównych korzyści korzenia Osha jest to, że pomaga zwiększyć krążenie krwi do płuc, co ułatwia ćwiczenie głębokich oddechów. Gdy nadchodzi sezon zwiększonej wrażliwości zatok, korzeń Osha, który nie jest przeciwhistaminowy, wywołuje podobny efekt i może być pomagać przy podrażnieniu dróg oddechowych.

2. Eukaliptus

Pochodzi z Australii i służy nie tylko Koalom. Aborygeni, Niemcy i Amerykanie używali orzeźwiającego olejku aromatycznego z eukaliptusa, aby wspierać działanie układu oddechowego i łagodzenie podrażnienia gardła. Eukaliptus jest powszechnym składnikiem w pastylkach na kaszel i syropów, a jego skuteczność jest związana z występowaniem związku o nazwie cyneol. Cineol ma wiele korzyści – jest środkiem wykrztuśnym, może łagodzić kaszel, zwalcza zatory i łagodzi podrażnione fragmenty zatok. Dodatkowa korzyść polega na tym, że eukaliptus zawiera przeciwutleniacze, wspomaga system immunologiczny w czasie choroby, zimna lub innych dolegliwości.

3. Miodunka

Dziko rosnące rośliny, które rzeczywiście wyglądem przypominają tkankę płuc. Jednak ten naturalny środek nie tylko tak wygląda. Już w XVII wieku, miodunka była wykorzystywana do leczenia płuc i układu oddechowego oraz usuwania zatorów w płucach. Zawiera także związki, które są bardzo skuteczne przeciw szkodliwym organizmom, jakie mają wpływ na nasz układ oddechowy.

4. Oregano

Chociaż oregano zawiera witaminy i składniki odżywcze wymagane do prawidłowego działania układu immunologicznego, jego podstawowe korzyści leżą w zawartości kwasu karwakrolowego i rozmarynowego. Oba związki są naturalnymi lekami obkurczającymi naczynia i reduktorami histaminy, co ma bezpośredni, korzystny wpływ na drogi oddechowe i przepływ powietrza do nosa. Oregano ma tak wiele korzyści dla zdrowia, że butelka olejku z oregano powinna być w każdej apteczce.

5. Liść banana rajskiego

Z owoców, podobny jest wyglądem do bananów, ale liście były używane od setek lat, aby złagodzić kaszel i dać ukojenie podrażnionej śluzówce. Badania kliniczne pokazały, że jest korzystny w zapobieganiu kaszlu, przeziębieniom i podrażnieniom płuc. Liść ma dodatkowy bonus, że może to pomóc złagodzić suchy kaszel przez produkcją śluzu w płucach.

6. Korzeń omanu wielkiego

Grecy, Rzymianie, Chińczycy, a nawet medycyna hinduska a jurwedyjska cytowali oman wielki jako środek wsparcia oddechowego, a od XIX wieku z korzenia omanu były wytwarzane pastylki i krople na kaszel. Powód? Oman wielki ma relaksujący wpływ na mięśnie gładkie tchawicy. Istnieją dwa związki czynne w korzeniu, które zapewniają korzystny wpływ na płuca – inulina, która łagodzi zapalenie oskrzeli i alantolactone, środek wykrztuśny z działaniem przeciwkaszlowym.

7. Lobelia

Czy wiesz, że konie po podaniu lobelii są w stanie oddychać głębiej? Lobelia, wg niektórych świadectw, jest uważana za jeden z najbardziej wartościowych medykamentów ziołowych, jakie istnieją w przyrodzie. Lobelia zawiera alkaloid zwany lobelina, który rozrzedza śluz, powoduje rozpad zatorów dróg oddechowych. Dodatkowo, lobelia pobudza nadnercza, aby uwalniały więcej adrenaliny, co w efekcie relaksuje drogi oddechowe i pozwala na łatwiejsze oddychanie. Lobelia pomaga także zrelaksować mięśnie gładkie, co jest konieczne w razie kaszlu i przy przeziębieniu. Lobelia powinna być częścią każdego zestawu ziół na polepszenie płuc i systemu oddechowego.

8. Krzew Chaparral

Chaparral, roślina pochodząca z południowego zachodu, była ceniona przez rdzennych Amerykanów i służyła im do detoksykacji płuc i pomocy w oddychaniu. Zawiera silne przeciwutleniacze, które są odporne na podrażnienia. Chaparral to również zioło, jakie zwalcza organizmy szkodliwe. Najczęściej dostępne jest w nalewce z wyciągu, ale również napar herbaty może zwalczać problemy z oddychaniem przez działanie wykrztuśne, oczyszczające drogi oddechowe z wydzieliny.

9. Mięta pieprzowa

Mięta pieprzowa i olejek z mięty pieprzowej zawierają mentol – kojący składnik znany z tego, że rozluźnia mięśnie gładkie dróg oddechowych oraz wspomaga swobodne oddychanie. W połączeniu z efektem antyhistaminowym mięty, mentol fantastyczne zmniejsza przekrwienie. Wiele osób korzysta z leczniczych balsamów na klatkę piersiową i innych środków do inhalacji zawierających mentol, aby pomóc rozbić zatory w płucach. Dodatkowo, mięta pieprzowa jest antyoksydantem i zwalcza organizmy szkodliwe.

APITERAPIA – zastosowanie i charakterystyka produktów pszczelich

Apiterapia - jest to metoda profilaktyki i leczenia przy pomocy produktów pszczelego pochodzenia. Mogą tu być użyte tylko produkty pszczele, a także preparaty wykonane z częściowym ich udziałem. Apiterapia, czyli wykorzystywanie produktów pszczelich w lecznictwie, jako dziedzina medycyny rozwinęła się w Polsce dopiero 30 lat temu.

Działanie produktów pszczelich jest wielokierunkowe: antybakteryjne, cytostatyczne, regeneracyjne, lipostabilne, stymulujące metaboliczne, detoksykacyjne, immunomodulacyjne, znieczulające i hormonopodobne.

Z tego względu apiterapia stanowi wspomaganie lub alternatywę dla leczenia przy użyciu nowoczesnych leków syntetycznych. W apiterapii stosuje się miód pszczeli, propolis czyli kit pszczeli, pyłek kwiatowy (pszczeli), jad pszczeli, mleczko pszczele, wosk.

Pochodzenie miodu i jego właściwości

Miód jest prawdziwą skarbnicą składników odżywczych i właściwości leczniczych. Już 6 tys. lat temu w okolicach Walencji znalazły się dowody na spożywanie miodu. Rysunek wykonany na ścianie skalnej jaskini przedstawia człowieka wspinającego się po miód na drzewo otoczone pszczołami.
W świat miodu wprowadzają nas starożytni Egipcjanie – ule w kształcie rur budowali z mułu nilowego, do których z jednej strony wlatywały pszczoły, druga strona ula służyła do wybierania plastrów. Egiptolog dr Andrzej Ćwiek z Muzeum Archeologicznego w Poznaniu przypuszcza nawet, że w delcie Nilu pszczoła była czczona jako święte zwierzę. Miód zyskał tak wielkie znaczenie, że wraz z woskiem składano go w ofierze bogom i płacono nim daniny. Od Egipcjan pszczelarstwa nauczyli się mieszkańcy Syrii i Izraela, właściwości miodu były też cenione przez Greków i Rzymian. Prawdziwy przełom w pszczelarstwie nastąpił jednak dzięki ks. Janowi Dzierżonowi, który opracował metodę pobierania plastrów z ula, dzięki której dostęp do miodu stał się łatwiejszy i co ważne – można było obserwować życie pszczelej rodziny.

Skład chemiczny miodu

• ok. 77% to cukry ( głównie proste – przeciętna zawartość glukozy wynosi 30%, fruktozy 38%; sacharoza występuje w ilościach od 0,8% do 7,7%
• do 20% wody
• 0,05-1,2% kwasy organiczne (głównie glukonowy, jabłkowy, cytrynowy), związki azotowe, białka, aminokwasy
• enzymy, które pochodzą głównie z wydzieliny gruczołów ślinowych pszczół oraz hormony pochodzenia roślinnego i pszczelego.
• inne składniki : biopierwiastki, flawonoidy, karotenoidy, olejki eteryczne, sterole, fosfolipidy, kwasy tłuszczowe, witaminy

Obszary działania miodu

1. Alergie – miód zawiera w swoim składzie wtrącenia pyłków z roślin, z których pszczoły zbierały nektar.
2. Aktywność antybiotyczna – hamuje lub niszczy rozwój bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych, grzybów, wirusów, pierwotniaków, paciorkowców.
3. Narządy wzroku – z uwagi na zdolność zwalczania drobnoustrojów wykorzystywany jest w leczeniu zapalenia spojówek, rogówki i jęczmienia.
4. Choroby skóry – działa przeciwzapalnie i regenerująco, przyspiesza gojenie ran, oparzeń i odmrożeń.
5. Schorzenia układu krążenia – glukoza dostarcza niezbędną dla serca energię, fruktoza natomiast magazynowana w wątrobie jako glikogen stanowi rezerwę energetyczną organizmu.
6. Choroby układu nerwowego – wzmacniające i uspokajające działanie wykorzystywane jest w leczeniu nerwic, apatii, depresji, w stanach wyczerpania i pobudzenia nerwowego oraz nadpobudliwości u dzieci.
7. Dolegliwości układu oddechowego – kompleksowe działanie antybakteryjne, przeciwzapalne, przeciwalergiczne i uodparniające osłania drogi oddechowe przed rozwojem zakażenia.
8. Choroby układu pokarmowego – reguluje czynności trawienne i poprawia przemianę materii, pobudza perystaltykę, niweluje szkodliwe działanie używek, działa odtruwająco.
Lecznicza dawka miodu to 1-3 łyżki trzy razy dziennie u dorosłych i 1-2 łyżeczki trzy razy dziennie dla dzieci.

Rodzaje miodów i ich właściwości

Miody klasyfikuje się ze względu na barwę – jasne i ciemne oraz nektarowe (dla których podstawą był nektar) i gatunkowe (powstałe z nektaru tylko jednego gatunku roślin oraz miody wykazujące w zawartości powyżej 45% pyłku jednego gatunku rośliny).
Z przeprowadzanych badań wynika, że najbardziej wartościowe są miody ciemne ze względu na dużą zawartość przeciwutleniaczy.
Miód akacjowy – kolor kremowy; przydatny w zaburzeniach układu pokarmowego i przeziębieniach, wpływa korzystnie na nerki i układ moczowy.
Miód lipowy – wpływa korzystnie na górne i dolne drogi oddechowe, serce i układ krążenia oraz układ nerwowy.
Miód gryczany – barwy bursztynowej; działa odtruwająco na wątrobę, polecany przy niedokrwistości i miażdżycy, wspomaga układ krążenia.
Miód wielokwiatowy – bardzo przydatny w stanach alergicznych dróg oddechowych, działa wzmacniająco w stanach wyczerpania fizycznego i psychicznego.
Miód wrzosowy – koloru jasnobrunatnego; wspomaga prawidłowe funkcjonowanie nerek i układu moczowego, pomocny przy stanach zapalnych jamy ustnej i gardła oraz żołądka i jelit.
Miód spadziowy z drzew iglastych – przydatny przy dolegliwościach dolnych dróg oddechowych i układu pokarmowego, wspomaga organizm przy chorobach serca i naczyń.
Miód spadziowy z drzew liściastych – wpływa korzystnie na nerki i drogi moczowe, przewód pokarmowy i wątrobę .
Miód mniszkowy – jasnożółty; zalecany w zaburzeniach trawiennych i chorobach wątroby, dolegliwościach nerek i układu moczowego.
Miód łąkowy – złocistożółty; wzmacnia organizm, wspomaga przemianę materii, zalecany przy anginie, grypie i kaszlu.

Mleczko pszczele i propolis

Propolis zwany jest też kitem pszczelim, w ulu spełnia funkcje zabezpieczające przed zakażeniami, bakteriami, pleśnią i innymi drobnoustrojami. Z jednego ula uzyskuje się ok. 50g propolisu.
Skład chemiczny propolisu nie jest jeszcze do końca znany. Różni się ze względu na kraj pochodzenia, rodzaj roślin i żywicy zbieranej przez pszczoły. Zawiera kilkaset substancji aktywnych biologicznie, występują w nim m. in. flawonoidy, kwasy aromatyczne, estry, sterole, kwasy tłuszczowe i mikroelementy.

Działanie propolisu:

- ze względu na właściwości bakteriobójcze bardzo dobrze sprawdza się w leczeniu grypy, przeziębień, zapalenia krtani, astmy oskrzelowej i innych chorób układu oddechowego
- działa pomocniczo w dolegliwościach układu pokarmowego (nieżytach żołądka i dwunastnicy oraz wątroby)
- wykorzystywany w stomatologii, szczególnie w leczeniu zapaleń jamy ustnej i paradontozy
- regenerujące działanie przydatne jest przy leczeniu chorób skóry i ran, oparzeniach i odmrożeniach
- wzmacnia organizm w stanach zmęczenia i osłabienia
- reguluje ciśnienie tętnicze krwi i uszczelnia naczynia włosowate
- wspomaga w leczeniu chorób zwyrodnieniowych i reumatycznych, powodując ustępowanie bólów i obrzęków

Szereg badań potwierdziło antybiotyczne, przeciwzapalne i antyoksydacyjne właściwości propolisu. Dla niektórych naukowców propolis stał się antybiotykiem XXI wieku. Wg doc. dr Schellera (kier. Zakładu Mikrobiologii Śląskiej Akademii Medycznej, jest autorem oznaczania antybakteryjnej aktywności kitu pszczelego) odbudowa tkanki kostnej i skórnej regeneruje się sześciokrotnie szybciej niż w przypadku zastosowania innych farmaceutyków. Również badania prowadzone w Centrum Leczenia Alzheimera w Wielkiej Brytanii wskazują na pozytywną rolę w zmniejszaniu symptomów choroby.
Najlepiej przyjmować propolis rano i w południe przed posiłkami po 20-30 kropli w niewielkiej ilości letniego płynu. W aptekach dostępne są również maści propolisowe stosowane przy chorobach skóry.

Mleczko pszczele to substancja służąca do karmienia larw pszczół i trutni przez pierwsze dni życia, powstaje w gruczołach gardzielowych pszczół robotnic.
Mleczko pszczele zawiera przeciętnie ok. 65% wody, 12% białka, 12% cukrów, 6% lipidów, 5% kwasów organicznych , hormony, sole mineralne i witaminy (z grupy B, wit. PP). Ilość witamin przewyższa tu znacznie miód i pyłek kwiatowy. Występuje w nim ponad dwadzieścia makro- i mikroelementów : m. in. miedź, magnez, potas, krzem, żelazo, cynk, siarka. W skład mleczka wchodzą kwasy tłuszczowe nasycone i nienasycone, fosfolipidy, sterole i woski.
Ze względu na nietrwałość należy je przechowywać w lodówce w temp. 0-5 st. C – w takich warunkach zachowuje swoje właściwości przez okres roku.

Wpływ mleczka pszczelego na organizm:

- przyspiesza odnowę tkanek, wg badań skraca czas gojenia ran i oparzeń, zapobiega odwapnieniu kości po ciężkich złamaniach
- wykazuje właściwości przeciwbakteryjne, działa m.in. na gronkowce złociste, dwoinki zapalenia płuc, laseczki wąglika
- hamuje rozwój pleśni patogennych i drożdżaków
- działa korzystnie na serce i układ krążenia, ma zastosowanie w stanach pozawałowych, nadciśnieniu tętniczym, miażdżycy, stanach zapalnych żylnych i naczyniowych
- ma wpływ na układ nerwowy, mobilizuje do odnowy fizycznej i psychicznej
- zapobiega i leczy schorzenia przewodu pokarmowego (zapalenia jelita, stany zapalne woreczka żółciowego, trzustki i wątroby), pobudza procesy przemiany materii
- wspiera w leczeniu schorzeń reumatycznych, m.in. w reumatoidalnym zapaleniu stawów, chorobie zwyrodnieniowej stawów, bólach pourazowych
- pomocne w chorobach nerek i nadnerczy, działa moczopędnie wspierając leczenie otyłości
- wykazuje korzystny wpływ na dolne drogi oddechowe, stosowane przy przeziębieniach

Mleczko pszczele występuje w postaci tabletek do ssania, kapsułek, syropów. Zalecana dawka dla dorosłej osoby wynosi 50mg -300mg dziennie, dla dzieci o połowę mniej.
Ze względu na szczególne właściwości w odnowie komórek, mleczko pszczele znalazło szerokie zastosowanie w kosmetyce. Jest istotnym składnikiem wielu kremów, balsamów i innych preparatów pielęgnacyjno - odżywczych przeznaczonych do każdego rodzaju skóry.

Pyłek kwiatowy i pierzga

Pyłek kwiatowy to męskie komórki rozrodcze produkowane przez kwiaty. Zbierany jest przez pszczoły. Zbierany jest przez pszczoły, następnie mieszany z odrobiną miodu, nektaru albo śliny i przenoszony do ula. W ciągu jednego roku od rodziny pszczelej uzyskuje się od 1-7 kg pyłku pszczelego. Ze względu na nietrwałość poddawany jest konserwacji – głównie suszeniu w temperaturze pokojowej, zamrażaniu lub liofilizacji.
Pyłek w swoim składzie zawiera wiele substancji aktywnych biologicznie, do najważniejszych należą białka i aminokwasy (m. in. arginina, fenyloalanina, lizyna, leucyna, izoleucyna, metionina, treonina, alanina i wiele innych). Pozostałe ważne składniki to : flawonoidy, węglowodany (głównie fruktoza, glukoza i maltoza), lipidy, nienasycone kwasy tłuszczowe, enzymy, witaminy (A, z grupy B, E, C, PP, D) i składniki mineralne (wapń, magnez, żelazo, potas, cynk, miedź, jod).

Działanie pyłku:

- ze względu na swoje właściwości odżywcze wzmacnia organizm i poprawia jego odporność
- wykorzystywany w chorobach wywołanych zaburzeniami w odżywianiu i schorzeniach układu pokarmowego (szczególnie zalecany do podawania dzieciom; wykorzystywany przy dolegliwościach chorób wrzodowych i żołądka)
- działa korzystnie w stanach osłabienia systemu nerwowego (wspomaga leczenie depresji i nerwic, poprawia sprawność psychiczną i koncentrację)
- wspiera układ krążenia ( wzmacnia naczynia krwionośne, zapobiega zmianom miażdżycowym, wspomaga leczenie nadciśnienia i stanów pozawałowych)
- wykazuje silne działanie przeciwgrzybiczne i przeciwbakteryjne
- pomocny przy leczeniu chorób alergicznych ( astmy, kataru siennego)
- wpływa na obniżenie poziomu cukru we krwi
- na skutek dużej zawartości witaminy B2 i innych bioelementów poprawia ostrość widzenia
- wspomaga leczenie stanów zapalnych w organizmie
Wspaniałe właściwości odżywczo-regenerujące pyłku wykorzystuje również kosmetyka. Ekstrakt z pyłku dodawany jest do balsamów, szamponów i kremów.
Pyłek zaleca się przyjmować 3 razy dziennie przed jedzeniem. Dla dzieci dawka dzienna wynosi 2-3 łyżeczki, dorośli mogą przyjmować od 4 łyżeczek do 2 łyżek stołowych.

Pierzga jest pyłkiem kwiatowym, który w postaci obnóży składany jest przez pszczołę do komórek plastra, mieszany z wydzieliną pochodzącą z gruczołów ślinowych i miodem. W trakcie przetwarzania pyłku na pierzgę, jego otoczki zostają rozpuszczone w sposób zwiększający przyswajalność witamin o kilkanaście razy. Proces ten można porównać do zmian przemian zachodzących w trakcie kiszenia ogórków czy kapusty, podwyższona zawartość węglowodanów i kwasu mlekowego zapobiega powstawaniu pleśni i bakterii gnilnych.
Pierzga na wielu płaszczyznach działa na organizm, wzmacniając go i przywracając jego prawidłowe funkcjonowanie. Ze względu na zawartość w swoim składzie wszystkich niezbędnych dla organizmu aminokwasów przewyższa wielokrotnie białkowe produkty pochodzenia zwierzęcego.
Porównując do pyłku zawiera ok. 12% mniej białka i ok. 66% tłuszczu, większa jest natomiast ilość cukrów - ok. 60% i pozostałych składników – ok.23%. W pierzdze znajduje się też więcej kwasu mlekowego, witaminy K oraz peptydów i wolnych aminokwasów co wpływa na jego lepszą przyswajalność.

Lecznicze zastosowanie pierzgi:

- stosowana w okresie rekonwalescencji po zabiegach operacyjnych, w celu podniesienia odporności, w stanach pozawałowych, po kuracjach antybiotykowych
- przy chronicznym zmęczeniu i niedoborze witamin, również przy anemii
- działa wzmacniająco na układ nerwowy w chorobach depresyjnych jak i wzmożonym wysiłku umysłowym
- pomocna przy chorobie wrzodowej i wirusowym zapaleniu wątroby (reguluje pracę układu trawiennego)
- przyspiesza odbudowę wszystkich komórek organizmu
Podobnie jak pyłek, pierzga także wykorzystywana jest w przemyśle kosmetycznym. Dużymi walorami są tu kwas mlekowy, który reguluje odnowę komórkową skóry oraz witamina K pomocna w problemach z naczyniami krwionośnymi.
Zaleca się spożywanie pierzgi 3 razy dziennie 1-2 łyżeczki do 6 tyg.

Jad pszczeli

Jad pszczeli wytwarzają pszczoły robotnice i matki. Służy im do obrony, walki z wrogami. Jad pszczeli składem zbliżony jest do jadu żmii, co jest powodem, że uodpornienie pszczelarzy na jad pszczeli w pewnym stopniu uodparnia na działanie jadu żmii.

W skład jadu pszczelego, dotychczas całkowicie jeszcze nie zbadanego, wchodzą między innymi szczególnie aktywne peptydy: melityna, adolapina, neurotoksyna, apamina, MCD oraz aktywne enzymy: fosfolipaza A2, hialuronidaza, kwaśna fosfotaza. Aktywność peptydu MCD jest 1000 razy większa od aktywności hydrokortyzonu.

W czasie użądlenia pszczoła wprowadza 0,012 mg jadu, który wywołuje ból oraz reakcję organizmu od łagodnego miejscowego swędzenia, obrzęku do bardzo groźnych objawów: trudności w oddychaniu, ataku serca, zapaści. Reakcja zależy od wrażliwości użądlonego.

Jad pszczeli lekiem. Jad pszczeli oddziałuje na cały organizm powodując nie tylko negatywne skutki, ale również szereg pozytywnych, leczniczych efektów.

Jadem pszczelim leczy się reumatyzm, artretyzm, gościec, zapalenie korzonków nerwowych, egzemę, parodontozę, pyłkowicę, alergie, reumatoidalne zapalenie mięśnia sercowego, chorobę Buergera, zapalenie pęcherza moczowego i inne choroby.

Metody leczenia jadem pszczelim. Metoda bezpośrednia polega na żądleniu chorego przez pszczoły przy użyciu różnych technik. Metoda pośrednia polega na podawaniu jadu pszczelego poprzez inekję podskórną lub śródskórną, metodą elektroforzzy, fonoforezy, inhalacje, chemoakupunkturę, poprzez stosowanie maści, mazideł, olejów, emulsji zawierających jad pszczeli.

Ze względu na szybkie i silne działanie jadu pszczelego leczenie nim musi być prowadzone pod kontrolą lekarza.

Wosk pszczeli

Wosk pszczeli wydzielają pszczoły robotnice za pomocą gruczołów woskowych. Jest "wypacany" przez pszczoły dzięki spożywaniu dużej ilości miodu i pyłku. Przyjmuje się, że na wytworzenie 1 kg wosku pszczoły muszą spożyć 4-5 kg miodu.

Wosk pszczeli służy do budowy plastrów gniazda zawierających komórki do przechowywania miodu, pyłku (pierzgi), wychowywania młodych pszczół. Pojedyncza komórka ma kształt sześciokąta, o głębokości ok. 13 mm. Taka konstrukcja jest bardzo ekonomiczna ze względu na zużycie wosku, ma także znaczną wytrzymałość. Jeden dcm² plastra ma masę ok. 8 g a może przechowywać aż 300 g miodu.

Wosk pszczeli to mieszanina kwasu palmitynowego, melisowego, hydrokwasów, alkoholu cerylowego, mirycynowego, estrów kwasu octowego, masłowego, walerianowego, węglowodorów jedno- i dwuhydroksylowego, również barwnika żółtego, chryzyny. Temperatura topnienia wosku wynosi 62-72 °C. Zapach słaby, miodowy" :).

Wosk pszczeli w lecznictwie. Wosk znalazł zastosowanie w leczeniu kataru siennego, szeregu chorób skóry, wrzodów, czyraków, skaleczeń, ran, artretyzmu, dny, schorzeń reumatycznych, również jako środek ochronny skóry. Wosk powszechnie stosuje się w kosmetyce jako składnik kremów, maści, szminek itp. oraz w wielu gałęziach przemysłu.

Świece woskowe.

Świece woskowe znane, cenione od wieków. Spalane świece woskowe odświeżają powietrze, likwidują zapach dymu tytoniowego, korzystnie jonizują powietrze

Płonąca świeca woskowa to prawdziwie naturalne źródło światła. Naturalny, bezdymny, "ciepły" płomień świecy woskowej urzeka każdego, przy tym rozchodzący się przyjemny zapach miodowo-propolisowy uspokaja, poprawia samopoczucic dziwnego, że świece woskowe od tysięcy lat używane są w świątyniach jako źródło ofiary, światła "bez skazy".

Warto jednak wiedzieć, że płonąca świeca woskowa to nie tylko źródło światła, lecz również cenny środek o właściwościach leczniczych.

Płonąca świeca woskowa:

likwiduje szkodliwe zapachy naturalne i sztuczne, w tym zapach dymu tytoniowego, odświeża powietrze, nasyca je przyjemnym miodowym aromatem
korzystnie ujemnie jonizuje powietrze, co bardzo pozytywnie wpływa na samopoczucie, koncentrację, działa uspokajająco, wycisza
likwiduje bądź zmniejsza szkodliwość promieniowania elektromagnetycznego monitorów, telewizorów, kuchenek i innych urządzeń elektrycznych
neutralizuje szkodliwe dla organizmu promieniowanie podziemnych żył wodnych

Stosowanie:
Zaleca się codziennie palić świecę woskową w pomieszczeniach w których mieszkamy bądź pracujemy. Po uprzednim dokładnym wywietrzeniu, zapalamy świecę na 10-20 minut. W pracy uzyskujemy lepsze samopoczucie, świeżość umysłu, w domu szczególnie poleca się palić woskową świecę przed spaniem. Poprawia to nasz sen.

Palenie świec woskowych szczególnie jest zalecane osobom cierpiącym na różne schorzenia układu oddechowego. Takie odświeżenie powietrza ułatwia oddychanie, poprawia samopoczucie chorym.

Źródła:

Prof. Dr hab. n. farm. Bogdana Kędzia, Elżbieta Hołderna - Kędzia "Leki z pasieki, produkty pszczele w profilaktyce i lecznictwie" Instytut Roślin i Przetworów Zielarskich w Poznaniu

Prof. dr hab. n. farm. Bogdan Kędzia. Mgr Elżbieta Hołderna- Kędzia. „ Terapia produktami pszczelimi” Instytut Roślin i Przetworów Zielarskich w Poznaniu

Prof. dr hab. .n. farm. Bogdan Kędzia. Mgr Elżbieta Hołderna- Kędzia."Miody odmianowe i ich znaczenie lecznicze"

Jerzy Zięba dr n. farm. Przemysław Rokicki „ Ukryte Terapie”

Prof. dr hab. Ryszard Czarnecki „ Propolis w apiterapii” rok 2013

SKŁADNIKI ALERGENNE

Gluten [zboża zawierające gluten]
Skorupiaki
Jaja
Ryby
Orzeszki ziemne/orzeszki arachidowe
Nasiona soi
Mleko
Orzechy
Seler
Gorczyca
Sezam
Dwutlenek siarki i siarczany E 220, E 227
Łubin
Mięczaki